Przerwy dylatacyjne w ścianach z silikatów i betonu komórkowego

Dylatacje to celowo utworzone szczeliny, które pozwalają prawidłowo pracować poszczególnym elementom budynku. Jeżeli nie ma przerw konstrukcyjnych lub są w niewłaściwych miejscach, to mogą pojawić się problemy z rysami i spękaniami muru. Gdzie powinny znajdować się dylatacje i jak je wykonać?

Chociaż dylatacje stanowią znikomy procent powierzchni przegród, pozwalają na prawidłowe przenoszenie obciążeń i kompensację odkształceń. Każdy budynek pracuje, z czasem osiada, a poszczególne materiały zmieniają swoją objętość pod wpływem wielu czynników, m.in. warunków atmosferycznych.

Przebieg dylatacji

Dylatacje muszą być poprowadzone przez całą konstrukcję budynku. Odkształcenia mogą pojawiać się we wszystkich kierunkach, dlatego szczeliny dylatacyjne wykonuje się zarówno w pionie, jak i w poziomie.

Maksymalne odległości między dylatacjami, w zależności od rodzaju przegrody, określa norma. Dopuszcza się zwiększenie normowych odległości, jeżeli w spoinach wspornych ułożone zostanie zbrojenie. Pionowe dylatacje w zewnętrznych warstwach ścian należy umieszczać blisko naroży budynków. Poziome dylatacje w warstwach elewacyjnych ścian lokalizuje się co dwie kondygnacje, jednak nie rzadziej niż co 9 m. Oprócz szczelin w ścianach murowanych, pamiętać trzeba o pozostawieniu odpowiedniego odstępu pomiędzy ścianą konstrukcyjną a stropodachem.

Jak wykonać dylatację?

W wypadku długich ścian niezbędne jest podzielenie ich na krótsze odcinki. W miejscach łączenia pionowych krawędzi ściany z konstrukcją wypełnianą, dylatacje uzyskuje się poprzez pozostawienie niewielkiej wolnej przestrzeni. Łączenie odbywa się za pomocą łączników dylatacyjnych lub specjalnych listew. Powstałe w ten sposób szczeliny należy wypełnić tak, by zabezpieczyć budynek przed niekorzystnym wpływem wilgoci, osadzaniem zabrudzeń czy przedostawaniem insektów.

Można w tym celu użyć wełny mineralnej i trwale elastycznej pianki lub rozprężnej taśmy dylatacyjnej – mówi Joanna Nowaczyk z H+H Polska.
Również pomiędzy górną krawędzią ściany wypełniającej a stropem nale¿y pozostawić wolną przestrzeń o grubości oko³o 30 mm. Ją także wypełnia się wełną mineralną i uszczelnia masę trwale elastyczną.

Nie nale¿y natomiast łączyć górnej krawędzi ściany z konstrukcją stropu za pomocą montażowej pianki poliuretanowej. Łączniki mocujące powinno się instalować w wypełnionych zaprawą pionowych spoinach czołowych. Jeśli mur wznosi się z bloczków łączonych na pióro-wpust bez wypełniania spoin pionowych, w przypadku stosowania łączników mocujących należy wypełnić zaprawą trzy ostatnie poziomy spoin czołowych.